Кейинги чорак асрда ёзувчи ва шоирларнинг сиёсат билан машғул бўлганидан фақат сиёсат ютди, адабиёт эса ютқазди, деб ҳисоблайди таниқли адиб Мурод Муҳаммад Дўст (www.kun.uz, 29 август).
“Шоиру ёзувчиларнинг сиёсатга аралашганидан адабиёт ютқизди. Сиёсат ҳеч нарса ютқизгани йўқ, аксинча – ютди. Абдулла Орипов ёки Эркин Воҳидовларнинг миллионлаб мухлислари бор эди. Шу сабаб, уларнинг номлари сиёсий бозордаги недир эҳтиёж туфайли қисқа вақт ичида байроқ этиб кўтарилди, кейинроқ, янги байроқлар топилгач, яна пастга тушириб қўйилди”, деган у.
Бир пайтлар биринчи президент матбуот котиби лавозимида фаолият юритган адибга кўра, адабиёт аҳли билан сиёсат аҳлининг ўйлаш тарзи бир-бирига мос келмайди. “Сиёсатда маҳрамлик – ясоқ тушунча, ёт тушунча. Сиёсатда лутф кўп, лекин дўст йўқ. Дўстлик – камёб ва бебаҳо давлат, лутф эса жуда арзон, тўйда келин-куёв устидан сочиладиган қанд-қурс каби мўл... Хулоса қилиб айтадиган бўлсак, сиёсат ёзувчи ёки шоирнинг ёинки олимнинг иши эмас”, деган Мурод Муҳаммад Дўст.
